مهارکننده های SGLT2 محافظ قلب می باشند

آوریل 3, 2023
ارسال شده توسط علی

توضیح اجمالی نقش مهارکننده های SGLT2 در محافظ از قلب

مهار کننده های پروتئین کوترانسپورتر ۲ سدیم گلوکز (SGLT2)، از داروهای نسبتا جدید برای درمان دیابت می باشند. در سال 2013 اولین مورد از این گروه دارویی به نام اینووکانا (کاناگلیفلوزین)، توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده تایید شد و پس از آن سه داروی فراکسیگا (dapagliflozin)، جاردیانس(Empagliflozin) ، و استگلاترو (ertugliflozin) به داروهای تایید شده ی این گروه افزوده شدند. مهارکننده های SGLT2، که به عنوان گلیفلوزین ها نیز شناخته می شوند، مانع بازجذب قند از خون عبوری از کلیه ها می شوند.

با افزایش دفع قند خون در ادرار، سطح قند خون کاهش می یابد. این داروها چشم انداز دلگرم کننده ای داشته اند، و مطالعات در این زمینه نشان داده اند که نه تنها به کاهش سطح قند خون کمک می کنند، بلکه ممکن است موجب کاهش وزن و همچنین کاهش سطح فشار خون شوند. مطالعات اخیر، مهارکننده های SGLT2 را مرتبط با کاهش خطر سکته مغزی و حمله قلبی دانسته اند. یک مطالعه ی جدید، مهارکننده های SGLT2 را با متفورمین که در خط اول روش های درمان رایج بیماری دیابت است، مقایسه کرده است.

در این مطالعه نشان داده شده است که مهارکننده های 2SGLT نه تنها در کاهش خطر سکته مغزی، مرگ و سکته قلبی (MI، که بیشتر به عنوان حمله قلبی شناخته می شود) به اندازه ی متفورمین موثر هستند، بلکه به نظر می رسد در مدیریت نارسایی قلبی نسبت به متفورمین برتر عمل می کنند. این مطالعه توسط محققان بیمارستان بریگهام و زنان، و دانشکده پزشکی هاروارد در بوستون انجام شده و در مجله Annals of Internal Medicine منتشر شده است.

آنها این داده های مربوط به داروهای دیابت را که برای اولین بار برای بیماران دیابتی تجویز شده بودند را از پایگاه های داده (Optum Clinformatics Data Mart ,IBM Market Scan) بدست آوردند. این افراد که دیابت نوع 2 (T2D) برای آن ها تشخیص داده شده بود و هنوز درمان دارویی را شروع نکرده بودند، شامل بزرگسالان 18 سال و بالاتر با بیمه درمانی تحت حمایت کارفرما یا افراد 65 سال به بالا، تحت طرح مزیت مدیکر بودند. از بین جمعیتی که در گروه مورد مطالعه قرار گرفتند.

نقش مهارکننده های SGLT2 در کاهش سکته

8613 نفر در خط اول درمان با کاناگلیفلوزین، داپاگلیفلوزین یا امپاگلیفلوزین شناسایی شدند، در حالی که 17226نفر در خط اول درمان با متفورمین قرار گرفتند که مصرف این دارو را بین آوریل 2013 و مارس 2020 آغاز کرده اند. پس از گذشت یک سال درمان و پیگیری وضعیت بیماران، محققان به این نتیجه رسیدند که خطر سکته مغزی و مرگ و میر برای بیماران تحت درمان با مهارکننده های SGLT2 و بیماران تحت درمان با متفورمین مشابه است.

با این حال مرگ ناشی از نارسایی قلبی یا خطر بستری شدن بیماران در بیمارستان برای افرادی که کاناگلیفلوزین، داپاگلیفلوزین یا امپاگلیفلوزین مصرف می کردند، 20 درصد از بیماران مصرف کننده ی متفورمین کمتر بود. در بین بیمارانی که مهارکننده های SGLT2 مصرف می کردند خطر حمله ی قلبی اندکی کمتر از بیماران مصرف کننده متفورمین بود، اما این تفاوت بسیار اندک بود که از نظر آماری ناچیز تلقی می شد.

محققان گزارش دادند که مزایای استفاده از مهارکننده های SGLT2 در مقایسه با متفورمین برای نارسایی قلبی، پس از حدود شش ماه برای اولین بار ظاهر شد. از دیگر یافته های جالب محققان این بود که بیماران مصرف کننده مهارکننده های SGLT2 نسبت به متفورمین در معرض خطر بالاتر برای عفونت های تناسلی بودند، اما از سایر جهات گزارش های ایمنی مشابه ای داشتند. محققان معتقد بودند که عفونت های تناسلی ممکن است نسبت به سایر پیامدهای ایمنی مانند آسیب حاد کلیوی، هیپوگلیسمی شدید (افت شدید قند خون) و کتواسیدوزدیابتی (DKA)، خطر کمتری داشته و بتوان آن را با روش های مناسب مدیریت کرد.

یافته های این تحقیق جدید با یافته های یک متاآنالیز بزرگ از کارآزمایی های پیامد قلبی و عروقی برای کاناگلیفلوزین، داپاگلیفلوزین یا امپاگلیفلوزین در سال 2019 مشابه بود که ” کاهش آماری قابل توجهی را در خطر انفارکتوس میوکارد برای بیماران دیابتی تحت درمان با مهارکننده های SGLT2 ” گزارش کرده بودند. گزارش جدید ممکن است بر این موضوع دلالت کند که پزشکان تمایل دارند به عنوان درمان اولیه برای بیمارن دیابتی، مهارکننده های SGLT2 را به جای متفورمین تجویز کنند، اما محققان آمادگی پذیرش این موضوع را به طور کامل نداشتند.

نویسنده اصلی این مقاله Hojin Shin، از بخش فارماکواپیدمیولوژی و فارماکواکونومیک در بیمارستان زنان و بریگهام، معتقد بود یافته هایشان نشان می دهد که SGLT2 برای بیماران مبتلا به T2D، بیماران قلبی عروقی یا بیماران در معرض خطر حوادث قلبی عروقی به عنوان خط اول درمان درنظر گرفته شود. با این حال، مطالعه ی بیشتر در زمینه شواهد کارآزمایی های بالینی تصادفی سازی کمک می کند که بیماران دیابتی که با استفاده از مهارکننده های SGLT2 به عنوان خط اول درمان دیابت نوع 2، بهترین نتیجه را می گیرند، شناسایی شوند.